Yahu (!),  Aile, Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı’nda var. Genel Kurmay Başkanlığı, askeri birlikler ve garnizonlarda var. Valilik ve kaymakamlıklarda Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Vakıflarında var.  Yüzlerce çalışan, bu saydığımız birimlerde binlerce çalışan var Şehit Yakınları ve Gazilerin sorunlarıyla ilgili olarak..Türkiye’de  son yıllarda milletvekilleri de dahil bol keseden gazilik ünvanı ve hakları dağıtılırken bunların içinde unutulan Muharip Gaziler’de var.   Çeşitli adlarla isimlendirilen gaziler arasında neredeyse son sırada yer alan muharip gaziler, yıllardır dikkate alınmayan istek ve haklarından artık vazgeçmiş sadece arada bir hatırlarının sorulmamasının bu korona günlerinde bile yok sayılmalarının üzüntüsünü yaşıyorlar.   Yıllardır bütün hükümetlerden ve yüce meclisten talep ettikleri, işsiz çocuklarına istihdam şansı verilmesi, diğerlerine verilen toplu konut kredisinden yararlanma, şeref aylıklarının eşitlenmesi ve devlet madalyası gibi isteklerinden artık umudu kesen bu gaziler şu korona belasının en zor durumda bıraktığı kitle olarak yaşama tutunmaya çalışıyor. Devletler arası bir savaşa katılan ve kazanılan zaferlerde asıl pay sahibi olan Muharip Gaziler İstiklal Savaşı Kore Savaşı ve Kıbrıs Barış Harekatı’na katılanlardan oluşuyor. Günümüzde İstiklal Savaşımızın kahramanları yok artık. Sadece 3 bin civarında Kore ve 30 bin civarında Kıbrıs Gazisi hayatta bulunuyor. Onlar canları bahasına sancağını, bayrağını elinden bırakmayan ve emredilen görevi yerine getiren, hedefe ulaşıp zafere koşan, bunu yaparken ayakta kalmayı başaran kahramanlar. Bir muharebe sırasında şehitlerimiz en yüksek mertebeye erişirlerken, yaralananlar cephe gerisine çekilirken onlar hedefe bayrak dikenler, zafere koşan kahramanlar.   Onlar son zamanlarda toplumda yerleşen bilgisizlik ve sevgisizliğin de bir sonucu olarak bazı üzücü davranış ve ithamlara da maruz kalıyorlar. Oysa en genci şu anda 67 - 87 yaşında bulunan bu gazilerimiz, sadece toplumun ve devletin saygısını bekliyorlar. Hemen her gün birkaçını toprağa verdiğimiz bu kahramanlarımızı, yukarıda saydığımız onlarca kurum, birim ve buralarda çalışıp bu gaziler konusunda sorumlu olan, çoluk çocuğunun buralardan maişetini temin edenlerin arada bir bu gazilerimizi arayıp durumlarını sorması, bir ihtiyaçları olup olmadığını öğrenmesi çok mu zor ? Neredeyse iki aya yakındır evlerinde tutsak durumda olan bu insanların içinde kronik hastalıkları olan var, kasları kemikleri eriyen var, hiç kimsesi olmayan, yalnız başına ölmek korkusuyla kabus geçiren var. Nedir bu duyarsızlık ve sorumsuzluk ve de vefasızlık ?   Geçen yıl 31 martta yapılan yerel seçimlerden iki gün önce tek tek evlerine telefon ederek Türkiye Odalar ve Borsalar Birliği salonlarında Türkiye’nin değil KKTC’nin yaptırdığı madalyaların alelacele dağıtılacağını bildirmek  için aradığınız muharip gazileri şimdi niye unuttunuz, şimdi niye aramıyorsunuz ?   Fikret GÖKÇE Kıbrıs Gazisi-Mak.Müh.