Ben kolay yanmam,Ama tutuştum muGeceyi gündüze çeviririm.Ben karanlığı kıran o ilk dökümdüm,1914’te bir çocuk doğdu Zonguldak’ta,Ben onun teriydim, alın çizgisiydim,Ben Kardemir’im—cihana karşı dimdik bir sabır.Karabük’üm ben.Taş duvarlarımda yankılanırYorgun bir çekiç sesi,Tanıyor musun? Kömür rengi bir yalnızlıktır bazenSoğuksu’nun saba...

Hayat, Karabük’te başka türlü işler. Burada dört işlem, sadece tahtada değil, yürekte yapılır. Gerçeklerle çarpılırız önce. Fabrika bacalarından çıkan duman gibi yüzümüze vurur hakikat. Her sabah demirle uyanan bu şehirde, en sert darbe paslı gerçeklerden gelir. Hayallerimizi çelik preslere yatırırlar; eğer sağlam çıkarsan, yaşamaya layıksın ...

Oscar Wilde,* “İnsanın kendiyle yüzleşmeye yüzü yoksa başkalarının hatalarıyla oyalanır durur”* der. Karabük’ün bugün yaşadığı durumun tam tanımı budur bu söz. Çünkü bu şehirde kimse aynaya bakmıyor. Herkes suçu bir başkasına atmakla meşgul. Herkes konuşuyor ama kimse sorumluluk almıyor. Herkes bir şeymiş gibi davranıyor ama gerçekte kimse el...

Seher vakti uyandı. Gecenin karanlığı hâlâ ağırdı. Sessizliğin içinden bir hüzün süzülüyordu. Abdest aldı. İki rekat namaz kıldı. Yasin-i Şerif’i okudu. Sonra ellerini semaya açtı. “Rabbim, onun göğsüne inşirah ver, göğsünü aç, genişlet… İşini kolaylaştır. Dilindeki düğümü çöz, ta ki sözlerini doğru anlasınlar.” Yıllardır onu izliyordu. Yü...

Karabük… Adı, demirle özdeş; ruhu, alın teriyle yoğrulmuş bir kentin adıdır. Bu şehirde güneş, fabrika bacalarından sızan dumanlarla selamlar sabahı; çekiç sesleriyle uyanır sokaklar; her demir vuruşunda bir annenin duası işitilir göğe yükselirken. İşte böylesi mukaddes bir toprağın bağrında yeşeren annelik, yalnızca şefkat değil, bir var ol...

Bazı sayılar vardır ki, bir muhasebe kaleminden çok daha fazlasını anlatır. Ve bazı suskunluklar vardır ki, içlerinde haykıran hakikatin yankısı dolaşır. . Ne hazindir ki, KARDEMİR gibi bu memleketin alın teriyle, çelik gibi iradesiyle yoğrulmuş bir değerin üstünde bugünlerde kimilerinin başka hesaplar yaptığı, karanlık gölgelerin kol gezdiği...

Şehirler vardır; toprağında sadece buğday değil, alın teri yeşerir. Dağları çelikle konuşur, rüzgârı sanayiyle yankılanır. Öyle kentlerdir ki onlar, harcı emekle, duvarı sabırla, çatısı umutla örülür. Karabük, işte böylesi kentlerin en nadide örneklerinden biridir. Demirin ruh verdiği bu şehir, yalnızca fabrikaların değil; acıların, özlemleri...

Bir şehir düşünün… Toprağında kurtuluş değil, kuruluş destanı yazılmış. Karabük… Cumhuriyet’in çelikten iradesiyle yoğrulmuş, alın teriyle harcı karılmış bir şehir. Bir avuç insanın hayaliydi; demir gibi sağlam bir gelecek, elleriyle yoğurdukları bir vatan. Fakat zaman aktı, rüzgarlar döndü. Birbirini omuzlayan yüreklerin yerin...

Siyaset, her dönemde biraz gölgedir; biraz aydınlık, biraz da pus. Lakin o pusun içinden konuşanlar ya bir meşale taşır elinde ya da karanlığı büyütür dilinde. Karabük’ün sokaklarında yankılanan son iddialar, bir meşaleden çok bir duman gibi sardı kamuoyunu. Eski belediye başkanı Rafet Vergili’nin sözleri, gazetecilerin not defterlerind...